محققان دانشگاه کالیفرنیا سانتا کروز اعلام کردند زمین ظاهر واقعی ماه را تخریب کرده زیرا کشش گرانشی سیاره زمین در زمانهای بسیار دور شکل ظاهری ماه را تغییر داده است.

به گزارش خبرگزاری مهر، این پدیده باعث شده که سطح ماه در بخشهای استوایی متورم تر شود که این ویژگی می تواند دلیل مرتفع تر بودن بخشهای دور ماه را نسبت به بخشهای نزدیک آن توضیح دهد.

بخشهای دور افتاده ماه تا به امروز به شکل معمایی ناشناخته باقی مانده اند، این کره به شدت پر حفره از جلگه های آتشفشانی محدودی برخوردار است که این جلگه ها و دشتها همان چهره ای از ماه هستند که انسان با آن آشنا است، به بیانی دیگر این دشتها همان بخش نزدیک ماه هستند.

اکنون محققان آمریکایی بر این باورند که دلیل این تفاوت ارتفاع میان بخشهای مختلف ماه را دریافته اند و زمین را عامل اصلی آن می دانند. طی چهار میلیارد سال پیش، کمی پس از پایان شکل گیری ماه و قبل از سخت شدن آن، پوسته این کره بر روی دریایی از ماگماها شناور بود.

طی همین دوره زمانی بود که زمین می توانست بر روی پوسته شناور ماه اثر گذاشته و ظاهر آن را مختل کند، درست مانند عصر حاضر که ماه بر روی آب دریاهای زمین تاثیر گذاشته و جزر و مد به وجود می آورد. به گفته دانشمندان این کشش های جزر و مدی باعث شده است تا بخشهایی از پوسته ماه ذوب شده و در بخشهای قطبی نازکتر شوند در حالی که پوسته بخشهای استوایی ضخیم و قطور باقی مانده است.

با بررسی نتایج این مطالعات محققان اعلام کردند کششهای گرانشی می تواند توضیح دهنده 25 تا 40 درصد از توپوگرافی ماه باشد. اما بسیاری از شواهد موجود از گذشته ماه در بخشهای مرتفع دورافتاده این کره پنهان شده اند، شواهد تاریخی این کره در بخشهای نزدیک نیز به واسطه فعالیتهای آتشفشانی از بین رفته اند.

فرایند کشش و انبساط یافتن پوسته ماه به واسطه زمین منجر به ایجاد تغییراتی در ضخامت پوسته ماه شده که به آن "گرمایش کششی" گفته می شود.

بر اساس گزارش بی بی سی، در واقع طی این رویداد بخشی از ماه که به سوی زمین قرار دارد به سمت زمین کشیده می شود و بخش دور افتاده از زمین فاصله می گیرد، در این حالت است که قطبها کاملا کش آمده و حرارت می بینند. به دلیل بالا بودن مقاومت و فشار سنگهایی که در بخش قطبها وجود دارند، حرارت بیشتری در دو قطب به وجود آمده و منجر به نازکتر شدن پوسته بخشهای قطبی خواهد شد.